Vier dagen geleden zouden we pakjesavond vieren. De rest van mijn familie heeft dat uiteindelijk ook gedaan, maar ik kon er dit jaar weer niet bij zijn.
Voorpret
Ik ben dit jaar extra vroeg begonnen met mijn inkopen voor sinterklaas zodat ik niet, net als vorig jaar, geen energie meer zou hebben om op zoek te gaan naar cadeautjes. In oktober had ik alles klaar en ingepakt. In de weken daarna ging het min of meer stabiel met mijn lichaam, dus heb ik besloten om alle surprises te gaan maken. Zo heb ik af en toe iets te doen, en kan ik nog iets leukers toevoegen dan alleen cadeautjes. Ik heb weken lang, als ik me goed genoeg voelde, geknutseld, geknipt en geverfd. En een week voordat we sinterklaas zouden vieren was ik klaar.
Alles is geregeld
We hadden het zo geregeld dat we een ruimte hier in het bejaardentehuis ter beschikking hadden, zodat ik zo min mogelijk energie zou verliezen met reizen. Ik zou ook in bed blijven liggen, met oordopjes en een zonnebril. En langzaam maar zeker begin ik na te denken over wat ik dan aan moet en hoe laat we zullen beginnen en natuurlijk over het eten. Ik ga er steeds meer van uit dat ik voor het eerst sinds 1,5 jaar weer iets leuks ga doen. Iets waar ik lange tijd naar uit heb gekeken, heel veel tijd in heb gestopt en al weken voorpret van had. Hoe dichterbij pakjesavond kwam, hoe minder ik deed.
Wat kan er mis gaan?
Ik lag zo veel mogelijk stil, spaarde energie en probeerde er van alles aan te doen om zo lang mogelijk bij mijn familie, gezelligheid, cadeautjes en lekker eten te kunnen zijn. En net als pakjesavond zo dichtbij is dat ik geloof dat het dit jaar eindelijk wel gaat lukken om erbij te kunnen zijn… dan stort ik in. Ik was moe, had veel pijn en ik had geen energie om licht en geluid te kunnen verdragen, ik kon geen mensen om me heen hebben en ik kon amper/niet communiceren.
De dag er na
Nu ik vier dagen later me ietsje beter voel en de zakken met cadeautjes zie staan, zie ik niet meer de ongecompliceerde feestelijke avond waar ik maanden naar uit gekeken heb. Maar vooral wat een enorme teleurstelling het is en hoe erg ik baal van mijn eigen lichaam. Ik ben niet eens in staat om een ‘simpel’ samenzijn met familie en cadeautjes aan te kunnen. Het doet zeer dat mijn lichaam me zo vreselijk in de steek laat, keer op keer. Dat ik ongesteld moet worden is geen reden voor een lichaam om zo in te storten, maar voor mijn lichaam is dat nu de ‘normale’ gang van zaken. Het is zo verschrikkelijk frustrerend dat ik alles geef (en vooral laat) om me zo goed mogelijk te voelen. Maar eigenlijk heb ik daar zelf geen invloed op. De beestjes in mij bepalen op dit moment nog steeds mijn leven. Ondanks dat mijn lichaam me zo vaak in de steek laat, kan ik niet anders dan hopen dat het de volgende keer wel lukt. Ik ga vol goeie moed beginnen aan de voorbereidingen en voorpret voor kerst, hopend dat ik mijn prachtige nieuwe jurk aan kan.
Wat er met mijn onuitgepakte sinterklaas cadeautjes moet gaan gebeuren weet ik nog niet. Misschien gewoon een kerstpapiertje er omheen en onder de kerstboom?