Mijn leven is als een doolhof. Eentje met allemaal afgesloten kamers. En elke keer als je een muur hebt doorgebroken lijkt het alsof je vooruit gaat. Maar dan wordt de muur achter je weer dicht gemetseld en zit je opnieuw opgesloten in een kamer.
Sommige kamers hebben een beetje licht en voelen vriendelijk aan. Maar het merendeel van de kamers is donker, eenzaam en beklemmend. Je bent op zoek naar de uitgang, naar het gevoel van vrij zijn en opgelucht adem kunnen halen. En elke keer als je een nieuwe muur doorbreekt, is er dat kleine beetje hoop dat dit eindelijk het goeie pad is. Dat kleine beetje hoop wat in de loop der tijd steeds meer afneemt.
Met elke teleurstelling verlies je niet alleen hoop, maar ook een stukje van jezelf en je kracht. Er is geen weg terug. In dit angstaanjagende spel zit je voor altijd vast. Want je kunt nooit winnen.
Er is geen uitgang, geen eind.
Liefs, Leen