Waarom ben ik het niet waard om zorg te krijgen? Als ik 92 was geweest in plaats van 22 is het geen probleem, wil iedereen voor je zorgen. Maar als ik 22 ben en een beetje waardig (voor zover dat lukt in het donker en in bed) leven wil leiden dan kan dat niet. Ik kan geen boodschappen doen, ik kan de was niet zelf doen, soms kan ik zelf geen eten maken of afwassen en soms kan ik zelfs niet meer douchen of naar de wc gaan. Dan is het toch duidelijk dat ik hulp nodig heb?
Mensen werken toch in de zorg om anderen te willen helpen? Waarom kan niemand mij dan helpen? Alleen omdat niemand snapt wat er met me aan de hand is, verdien ik geen zorg? Het is voor iedereen die een dag met mij spendeert duidelijk dat ik zorg nodig heb, maar ik pas in geen enkel hokje. En omdat ik niet in een hokje pas mag ik geen fatsoenlijke zorg krijgen?
Ik mis al zo veel in mijn leven, naar school gaan, een opleiding volgen, met vrienden kunnen afspreken, de normale dingen dat lukt allemaal niet. Dat is al moeilijk genoeg, en daarnaast heb ik ook elke dag een gevecht met mijn lichaam.
Ik heb zorg nodig, en dat is het enige wat mijn leven op dit moment wat makkelijker zou kunnen maken. Waarom moeten we het dan allemaal alleen doen? Het kan toch niet zo zijn dat hulp krijgen onmogelijk is?
Liefs Leen