Ik voel me zo verschrikkelijk schuldig dat ik steeds maar niet beter word. Nu heb ik weer slechte dagen; ik kon gister niet eens zelf naar de wc, praten ging amper en mijn arm naar mijn mond brengen om te eten was zo vermoeiend dat ik tussendoor moest rusten. Ik zie dat het de mensen om mij heen zo veel pijn doet.
De mensen die het dichtst bij mij staan raken allemaal overspannen van de grote zorgen die ze zich maken, en ook de verantwoordelijkheden die ze dragen (ik kan zelf niet wassen, geen boodschappen doen, niet schoonmaken en zelfs brieven lezen gaat niet). Zij hebben al genoeg aan zichzelf, maar zijn alsnog gedwongen om voor mij te zorgen, omdat ik het zelf niet kan.
Dus dit is voor iedereen die zich inzet voor mij en voor me zorgt; het spijt me dat ik niet beter word. Het spijt me dat ik het zelf niet kan en daarom je hulp nodig heb. Het spijt me dat ik soms niet genoeg waardeer hoeveel je voor me doet. En het spijt me dat je nu nog steeds mij moet helpen terwijl ik eigenlijk voor jou zou moeten zorgen.
Want Lyme heb je niet alleen.
