Het is december en bijna tijd voor een nieuw jaar. Dat doet me denken aan alles wat ik dit jaar bereikt heb. Ik heb na jaren hopen nog steeds mijn middelbare school diploma niet. Ik ben zelfs niet een stap dichterbij gekomen dan vorig jaar, ik kan namelijk nog steeds niet naar school. Ik kan niet eens lezen.
Ik ben na al mijn harde werk van dit jaar nog steeds niet beter. Ik kan nog steeds niet lopen (hoewel ik een week wel heb kunnen oefenen, maar wat is nou een week op een heel jaar?). En ik lig nog steeds elke dag in het donker, ik kan nog steeds niet tegen geluid. Mijn lichaam stelt me nog steeds elke dag teleur als ik ‘s ochtends weer wakker word en alles doet pijn.
Ik ben al acht jaar lang ziek en doet mijn lichaam niet wat ik wil, maar ik wil zo graag wat bereiken in 2019. Al is het alleen maar even in de zon kunnen zitten, desnoods met zonnebril. Of een hoofdstuk van een kinderboek kunnen lezen. Of me goed genoeg voelen om mijn eigen boodschappen eens te kunnen doen. Al is het zelf mijn was kunnen doen of genoeg energie hebben om eindelijk eens koffie te drinken met de buurman.
Stiekem hoop ik dat volgend jaar het jaar gaat zijn dat ik weer naar school kan, eindelijk eens naar een festival kan, ik zelf de was en de boodschappen kan doen. Het jaar waarin ik eindelijk weer een bijbaantje kan zoeken, of weer kan sporten. Dat ik geen enkele verjaardag of feestje meer hoef te missen.
Maar de trieste realiteit is dat ik zelfs al blij ben als de gordijnen overdag eindelijk eens open kunnen. Of als ik de dag kan doorkomen zonder mijn oren te moeten beschermen voor geluid.
Liefs Leen